Dear Samson

Beste Samson (Dear Samson)

Een bezoek aan het AZC Utrecht

Ik ontmoet Samson op de parkeerplaats van het Azc. Overal hangen plukjes mensen van verschillende culturele achtergronden. We parkeren samen mijn fiets. Twee jongetjes spelen bij de fietsen. Ik moet me aanmelden bij de portier. Bezoek voor Samson. Mijn naam en rijbewijsnummer worden zorgvuldig opgeschreven. Ik voel me een beetje ongemakkelijk. Ben ik het enige vrouwelijke bezoek dat Samson krijgt of komen er vaker vrouwen over de vloer? Ik krijg een bezoekerskaart mee, die moet ik later weer inleveren. Ik loop met Samson mee door de ingang. In het gangetje na de deur liggen allemaal schoenen en kleren, achtergelaten. We lopen door gangen die ieder zijn eigen weeïge kleur hebben gekregen. In een vrij troosteloze omgeving is iemand zeer creatief met verf bezig geweest. De gang ruikt naar een mix van afval, wierook, slappe rijst en kurkuma. Bij sommige ruimtes staat de deur open, dit zijn de keukens. Voor het toilet heb je een sleutel nodig. We zijn in de lila gang, nog een paar deuren. Dan staan we voor Samsons deur. In mijn hoofd had ik een beetje van zijn kamer. We hebben al eens eerder buiten voor het raam gestaan, ik heb mij er een voorstelling van gemaakt. Ik wil er stiekem ook wat filmen dus dat beeld had ik in mijn hoofd. Dat had ik veel beter niet kunnen doen. Bij het openen van de deur komt ook hier een sterke wierookgeur ons tegemoet. Ik schrik meteen van hoe klein het is. We kunnen er net met z’n tweeën staan maar worden daardoor wel net iets te dicht op elkaar gezet. Ik kan kiezen de stoel of het bed. Ik kies de stoel. Samson zet water op voor thee. Hij vertelt over zijn opleiding die hij nu doet. We googlen ernaar. Ook zoeken we samen naar versnelt je rijbewijs halen. Samson heeft een aar maanden geledne te horen gekregen dat hij in Nederland mag blijven na 10 jaar statusloos in Nedelrand. Hij woont al 4 jaar in het AZC waar we nu zijn. Hij doet een opleiding waarmee hij bij ene bedrijf dat zonnepanelen installeert aan de slag kan straks. Maar daarvoor is het wel handiger om een rijbewijs te halen. Dat rijbewijs kan hij alleen halen als hij genoeg geld heeft en eindelijk zijn paspoort krijgt. Wanneer hij zijn paspoort krijgt is eigenlijk nog niet duidelijk. Laat staan wanneer hij een woning krijgt toegewezen. Tot die tijd zit hier, op zijn kamertje. Ik vraag hem waarom hij niks aan de muren gehangen heeft. Hij zegt omdat hij niet wist hoelang hij hier zou blijven. Het is een echte mannenkamer, het doet me denken aan nachtelijke keren dat ik met een jongen mee naar huis ging en op een klein studentenkamertje terecht kwam in een stinkend studentenhuis. Weer dat ongemakkelijke gevoel. We drinken thee, ik weet niet goed waar ik mijn theezakje moet laten dus ik laat het in mijn kop. Samson wil me een knuffel geven. Ik ben een klein beetje snotterig dus wend mijn hoofd af terwijl hij mij omhelsd. Het is een ongemakkelijk houdgreep. Hij wil er nog een, ik lach als een boer met kiespijn en laat me nog een keer omhelzen. Het doet hem goed zegt hij. Hij legt zijn handen op de zijkanten van mijn hoofd en zegt dat knuffelen goed voor zijn hoofd is. Ik voel me een beetje vies en gebruikt voor wat goed voor zijn hoofd is. Ik manoeuvreer me in de kamer richting mijn tas waar mijn camera in zit, mijn veilige haven, mijn muur tussen mij en de mensheid. Ik wil niets liever dan weggaan, vluchten. Dit was niet de bedoeling. Er is een lichamelijke grens overschreden, het lijkt onschuldig maar ik wilde hem niet zo vaak omhelzen. Ik wilde dat niet en nu wil ik weg. Weg uit dit vieze kleine benauwende kamertje. Maar omdat ik bedacht heb om wat te filmen voor mijn onderzoek en geen zin heb om nog een keer terug te komen pak ik mijn camera. Ik registreer de spullen in Samson’s kamer. Er staat een insectenspray op de tafel. Samson zegt dat veel mensen hier in het AZC beestjes meenemen. Vanaf dat moment zie ik ook overal beestjes lopen. Vanwege corona moeten nu alle bewoners hun eten en koelkast op hun kamer bewaren. De kast staat vol met producten. Zonnebloemolie, Dyonaise, pindakaas, mbika eguss (gemalen pompoenpitten), gemalen kurkuma, een emmer sambal, satesaus. De koelkast zit ook helemaal vol, hij laat mij de koelkast zien. Uit beleefdheid film ik de inhoud van zijn koelkast. Op tafel staat een aardappel met 10 wierookstokjes stompjes erin. Het ruikt er ook naar wierook, gemengd met bedorven voedsel. In de middelste sport van zijn bureaukastje ligt een rotte appel. Samson biedt me snacktomaten aan, er zit een beschimmelde bij, die sla ik over. Daar staan we dan in dat kleine kamertje met gaten in het plafond. De lamp in het plafond is stuk. De deurpost ziet eruit alsof er al vele mensen in deze kamer geleefd hebben. Er hangt een spinnetje aan de muur die in zijn eigen web ingewikkeld is en verdroogd.

Google translation:

Dear Samson

A visit to the AZC Utrecht

I meet Samson in the parking lot of the Azc. There are tufts of people from different cultural backgrounds everywhere. We park my bike together. Two little boys are playing with the bicycles. I have to report to the doorman. Visit for Samson. My name and driver's license number are carefully written down. I feel a little uncomfortable. Am I the only female visitor that Samson gets or do women visit more often? I get a visitor card, which I have to hand in later. I walk with Samson through the entrance. In the hallway after the door are all shoes and clothes, left behind. We walk through corridors, each of which has been given its own faint color. In a rather desolate environment someone has been very creative with paint. The hallway smells like a mix of garbage, incense, mushy rice and turmeric. In some areas the door is open, these are the kitchens. You need a key for the toilet. We're in the lilac hallway, a few more doors. Then we stand at Samson's door. In my head I had a little bit of his room. We have stood outside in front of the window once before, I imagined it. I secretly want to film something there too, so I had that image in my head. I couldn't have done that much better. When opening the door, a strong incense smell meets us here too. I was immediately shocked by how small it is. The two of us can just stand there, but it puts us just a little too close together. I can choose the chair or the bed. I choose the seat. Samson puts water on for tea. He talks about his training that he is doing now. We google it. We also look together to get your driver's license faster. Samson was told a year ago that he can stay in the Netherlands after 10 years without status in Nedelrand. He has been living in the asylum seekers' center where we are now for 4 years. He is doing a course that will enable him to work at a company that installs solar panels. But for that it is more convenient to get a driver's license. He can only get that driver's license if he has enough money and finally gets his passport. It is not yet clear when he will receive his passport. Let alone when he is assigned a home. Until then, sit here, in his room. I ask him why he didn't put anything on the walls. He says because he didn't know how long he would stay here. It's a real men's room, it reminds me of nighttime times when I went home with a boy and ended up in a small student room in a smelly student house. That uncomfortable feeling again. We drink tea, I don't know where to put my tea bag so I leave it in my cup. Samson wants to give me a hug. I'm a little bit snotty so turn my head as he hugs me. It's an uncomfortable hold. He wants another one, I smile like a farmer with a toothache and let me hug again. He says it does him good. He puts his hands on the sides of my head and says hugging is good for his head. I feel a little dirty and used to what's good for his head. I maneuver around the room towards my bag that holds my camera, my safe haven, my wall between me and humanity. I want nothing more than to leave, to flee. This was not the intention. A physical limit has been crossed, it seems harmless but I didn't want to hug him so often. I didn't want to and now I want to leave. Get out of this dirty little stuffy room. But because I've decided to film something for my research and don't feel like coming back again, I grab my camera. I register the stuff in Samson's room. There is bug spray on the table. Samson says that many people here in the asylum seekers' center take animals with them. From that moment on I also see animals walking everywhere. Due to corona, all residents now have to keep their food and refrigerator in their room. The cupboard is full of products. Sunflower oil, Dyonnaise, peanut butter, mbika eguss (ground pumpkin seeds), ground turmeric, a bucket of sambal, satay sauce. The fridge is also completely full, he shows me the fridge. As a courtesy, I film the contents of his fridge. On the table is a potato with 10 incense sticks in it. It also smells like frankincense mixed with spoiled food. There is a rotten apple in the middle rung of his desk. Samson offers me snack tomatoes, there is a moldy one, which I skip. There we are in that small room with holes in the ceiling. The lamp in the ceiling is broken. The door frame looks like many people have lived in this room before. There is a spider on the wall that is entangled in its own web and withered.