User:Ruben/Self/Emotions

Self Directed Research - Emotions

WORK IN PROGRESS!

(Preliminary) Goal: Explore/provoke the notion of emotions through film (and in film) - can analogues be made between actors or spectators and our everyday human interactions.

This project rose from the fact that emotions seem to become tools to reach something. Ie. happiness is a form of self-performance - happy moments should be shared with the world. And if it's not sincere it can be faked ("How are you", "Tremendous!") Also, emotions are used to sell us products.

And how does this development (is it a 'development'?) relate to new phenomena like Affectiva, a company that brings us tools to help us grasp other's emotions. (Very convenient for autism!)

Film/cinema/movies seems to be a good medium to explore emotions, as it often strives for maximum emotive impact - and seems to succeed in that. And what does it mean for actors to 'fake' emotions? Are they fake? Can they be fake? And how about the spectator?

Many questions to explore... that's why it is Work In Progress before it can become Work in ProRes!

New Oxford American Dictionary

emotion : a natural instinctive state of mind deriving from one's circumstances, mood, or relationships with others : instinctive or intuitive feeling as distinguished from reasoning or knowledge

ORIGIN mid 16th cent. (denoting a public disturbance or commotion): from French émotion, from émouvoir ‘excite,’ based on Latin emovere, from e- (variant of ex-)‘out’ + movere ‘move.’ The sense ‘mental agitation’ dates from the mid 17th cent., the current general sense from the early 19th cent.

Related to

I probably need to explain these relations further...

• Transmediale: Affective Surveillance
• Critique of Cynical Reason
• Ideology Essay
• Nudge Nudge & Feedback and Self-Performance - Steve Rushton, Masters of Reality

TODO, TOREAD, TOSEE, TO-ETC

• There are various ways to categorise emotions: I'm being filled with curiosity
• Can an emotion be seen as a 'Media Object' (see classes with Florian Cramer)

Collected

• Coplan, A. (2009) ‘Empathy and character engagement’, in Livingston P. & Plantinga C. (eds) (2009) The Routledge Companion to Philosophy and Film, New York, Routledge.
• Cornelis, A. (1992) Logica van het gevoel: Stabiliteitslagen in de cultuur als nesteling der emoties, Amsterdam, Stichting Essence.
• Plantinga, C. (2009) ‘Emotion and Affect’, in Livingston P. & Plantinga C. (eds) (2009) The Routledge Companion to Philosophy and Film, New York, Routledge.
• Smith, G. M. (2003) Film Structure and the Emotion System, Cambridge, Cambridge University Press.
• Smith, M. (1995) Engaging Characters, Oxford, Oxford University Press.

Ed Atkins @ Stedelijk

Exhibition until 31 May. Seen in: De Correspondent:

Wat er rondspookt in dat digitale aquarium zijn niet alleen Atkins geprogrammeerde personages, het zijn ook emoties en gedachten. Sentiment wordt in flarden opgewekt (door die dramatische klassieke muziek, door pathetische teksten en filmclichés, door de mimiek van het computergezicht), het zweeft door de ruimte, verschijnt en verdwijnt en krijgt daarmee een beangstigende willekeur.

Dit overvloedige emotionele effectbejag is zowel banaal als vervreemdend. Elke vorm van verhaal ontbreekt, waardoor de toeschouwer zelf zijn plaats moet bepalen ten opzichte van wat hij ziet en hoort. Atkins wil geen passieve immersie (zoals bij een 3D-actiefilm), maar een gedachte- en gevoelsexperiment waarin de toeschouwer zelf de hoofdrol speelt.

Ik heb ruim een uur rondgedobberd in het dwingende licht van de projecties. Genoeg om verwonderd en verzadigd te raken. En vol vragen. Waarom huil ik om een voorgeprogrammeerde, verhaalloze animatie? Is het mijn eigen programmering? Is het Bach, of die zoete tonen van Disneyliedjes uit mijn jeugd? Zijn ze een fysieke reactie, die tranen, of een performance? Is dit mooi, of gruwelijk? Authentiek of melodramatisch?

Atkins hedendaagse fantasmagorie heeft zeker iets van het horroreffect van die achttiende- en negentiende-eeuwse voorgangers (zelf verwijst hij naar die tijd door zijn vereenzaamde avatar 'hysterisch' te noemen). Maar het interessante is dat hij ook oprechte romantiek vindt in het virtuele spookhuis dat hij schept; het is behalve verontrustend ook wonderlijk en esthetisch. Wat hij oproept is even kunstmatig als echt. Virtueel en werkelijk, zo laat hij zien, laten zich niet makkelijk van elkaar onderscheiden.

(Nina Polak)